Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

Η "αναγέννηση"!

Αν προσπαθήσω να κάνω μία αποτίμηση του εαυτού μου για τις σχέσεις πού δημιούργησα με άλλους ανθρώπους μέσω από διάφορα φόρουμ, εργαλεία επικοινωνίας και άλλα σχετικά με το ιντερνετ θα κοιτάξω την αλήθεια μου κατάματα! Θα είναι η αλήθεια της ψυχολογίας μου σε μία δεδομένη χρονική περίοδο.

Η παράδοση μου όμως είναι αρνητική. Διεγράφην από ένα δίκτυο φίλων του καιρού διότι διαφώνησα με τους διαχειριστές πριν από κάποια χρόνια. Τα ενδιαφέροντα μου ίδια με των άλλων στη εν λόγω «λίστα» κι όμως πάντα υπάρχουν πράγματα και καταστάσεις που χωρίζουν, διασπούν τα άτομα λόγω ατομικών χαρακτηριστικών του καθενός. Και τα περισσότερα έχουν να κάνουν με ασήμαντες αφορμές, ανούσιες που στην πραγματική σου ζωή ούτε καν που τα σκέφτεσαι. Στην οθόνη είσαι αλλιώς όμως. Προχωρώντας στο ταξίδι της επικοινωνίας συνυφασμένο με διάφορα προσωπικά προβλήματα, η οθόνη έγινε για μένα μια μαύρη οπή, στις ιδιότητες της. Απορροφούσε για μία χρονική στιγμή το πνεύμα μου, τα συναισθήματα μου, τους προβληματισμούς μου και άλλα χαρακτηριστικά, μη μπορώντας να ξεφύγω εξ αυτής. Ήταν επιλογή μου όμως, δεν ήρθε η μαύρη τρύπα στο πεδίο μου εγώ εγκλωβίστηκα σ αυτήν. Δύο τελείως διαφορετικές καταστάσεις.

Εισήλθα στο περιεχόμενο του αγνώστου, λοιπόν. Εκεί συναντήθηκα με άλλους κατοίκους που φαινόταν να έχουν ίδια ενδιαφέροντα και κοινά χαρακτηριστικά με μένα, καλά στην ανάγκη πολλές φορές ξεγελιέσαι και απλά «νομίζεις ότι….»! Δεν μπορώ να πω, ωραία ήταν αντάλλαξα απόψεις, γέλασα, διασκέδασα κατά κάποιον τρόπο, έκανα φίλους και το σημαντικότερο: Ξεχνιόμουν από την αλήθεια της ψυχολογίας μου.

Με έκαναν να αισθάνομαι καλύτερα από ότι έπρεπε. Παράξενο συναίσθημα και ακόμα πιο παράξενη η σχέση μου με τους φίλους. Όταν μπαίνεις σε έναν τέτοιο χαοτικό κόσμο πρέπει να είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις αυτό το χάος. Δεν ήμουν εγώ. Εξέθεσα όλες τις ευαίσθητες χορδές μου προς τους καινούργιους, ιδιότυπους αυτούς φίλους. Υπήρχαν στιγμές που χαιρόμουν γι αυτό καθώς με βοηθούσε κατά περίεργο τρόπο. Ήταν απλώς η εξαίρεση του χρόνου, ο οποίος για όλους ανεξαιρέτως έχει να μας αφιερώνει καλές, όμορφες στιγμές. Ο κανόνας αργότερα έδρασε καταλυτικά. Ποιος είναι αυτός; Οι κάτοικοι του κόσμου αυτού δεν είναι όλοι εκεί με την επιλογή τους αλλά μερικοί είναι υπόδουλοι. Διακρίνονται από ύφος, αλαζονικό, εγωιστικό κάνουν τους έξυπνους σε κάθε ζήτημα, έτοιμοι να παρεξηγηθούν από το τίποτα αλλά και να αποδώσουν την παρεξήγηση στον άλλον. Μιλούν σκληρά, δεν έχουν συναίσθηση της ιδιαιτερότητας του κάθε συνομιλητή τους, δεν τους νοιάζει κιόλας! Υποκριτές και πολυλογάδες καλύπτουν τα κενά της ζωής τους.

Ο χρόνος πέρασε εγώ ξεπερνώ τα εμπόδια και πλέον είμαι πιο ευδιάθετος από ποτέ. Δεν εγκαταλείπω τον χώρο που με έκανε να αισθάνομαι καλά. Έστω και με κάποιο τίμημα που όμως έσβηνε στο κλείσιμο της οθόνης. Δεν με εκφράζει τίποτα απ όλα αυτά τα φόρουμ, και τα σχετικά. Είναι το συμπέρασμά μου απ την περιπέτεια που είχα σ αυτά. Αυτό όμως που με εκφράζει είναι να βοηθάω τον συνάνθρωπο μου με κάθε μέσο. Δια αυτού και μόνο κρατώ επαφή με συγκεκριμένες καταστάσεις εις τας οθόνας.

5 σχόλια:

Erymanthos είπε...

Κάθε φορά που γράφω ένα σχόλιο στο μπλόγκ σου είναι, γιατί κάτι με παρακίνησε, με συγκίνησε, με έκανε να μη βαρεθώ να θυμηθώ ή να ψάξω τον κωδικό μου στο blogger.com...για να αναρτηθεί το σχόλιο μου.
Έτσι και τώρα λοιπόν κάνω το ίδιο. Δεν είμαι από αυτούς που γράφουν σελίδες ολόκληρες απόψεων, κρίσεων κτλ κτλ. Γράφω και δημοσιοποιώ πολύ σπάνια σκέψεις μου στο διαδίκτυο.
Και όταν το κάνω, απλά νιώθω την ανάγκη ίσως, μιας μικρής επικοινωνίας-συμπάθειας με απόψεις άλλων που μου κινούν το ενδιαφέρον. Βαριέμαι να μπαίνω σε διαδικασίες ατέρμονες, επιχειρηματολογίας, αμπελοφιλοσοφίας, υψηλής τεχνικής του λόγου κτλ κτλ για να υπερασπιστώ απόψεις και ιδέες. Δεν λέω ότι κάνω σωστά. Όλα χρειάζονται, όλα μπορούν να φανούν χρήσιμα, όπως κι εσύ έβγαλες χρήσιμα συμπεράσματα με τα "διαδικτυακά σου ταξίδια" τόσα χρόνια.
Συμφωνώ λοιπόν με το τελικό σου συμπέρασμα σε πολύ μεγάλο βαθμό, σχεδόν με εκφράζει, τουλάχιστον τη στιγμή που μιλάμε. Γιατί αν κατάλαβες-που είμαι σίγουρος-συνέχεια αλλάζουμε, το θέμα είναι να αλλάζουμε πρός το καλύτερο.

AΡΤΕΜΙΣ είπε...

Θα συμφωνήσω και με τους δυο σας και θέλω να προσθέσω τα εξής:
Σε αρκετές περιπτώσεις η επικοινωνία με διαδικτυομένους λειτουργεί σαν ψυχοθεραπεία. Κάνεις ο,τι ακριβώς θα έκανες αν πήγαινες σε ψυχαναλυτή γιατί, όλοι τελικά, έχουμε την ανάγκη να βρούμε κάποιον να μας ακούσει. Όταν μοιράζεσαι τα προβλήματα σου με άλλους μικραίνουν και όταν μοιράζεσαι τις χαρές σου διπλασιάζονται. Αυτό είναι που μας λείπει στην καθημερινή μας ζωή, γιατί δεν έχουμε μάθει να ακούμε ο ένας τον άλλον. Έτσι μαθαίνεις να βλέπεις το πρόβλημα σου πιο αποστασιοποιημένα και οδηγείσαι στην αυτοθεραπεία. Το διαδίκτυο είναι κάτι σαν το παλιό σου ημερολόγιο που έγραφες τις σκέψεις σου ή όταν ήμασταν μικροί μιλούσαμε στον αρκούδο μας - στο αγαπημένο μας παιχνίδι και κοιμόμασταν μαζί του λέγοντάς του τα προβλήματά μας και ήταν σαν να μας συμβούλευε και ας μη μας απαντούσε ποτέ... Μια τέτοια εμπειρία επικοινωνίας είναι και αυτή απόλυτα θεμιτή και σεβαστή. Τη ζωή αν δεν την μοιράζεσαι είναι ζωή χαμένη... Χαίρομαι για την αναγέννησή σου...!!

aeroxeimarros είπε...

@Erymanthos @nande
Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια και για τα εξαιρετικά σχόλια που προσθέσατε στο άρθρο μου. Συμφωνώ και εγώ με τη σειρά μου με τα λεγόμενα σας, με καλύψατε πλήρως δεν έχω να συμπληρώσω τίποτε άλλο παρά μόνο να πω ότι θα ασχοληθώ και με τον καιρό αρκεί αυτός να μου δώσει το δικαίωμα!

Εύα Παραδείσου είπε...

Eσύ είσαι χείμαρρος στο φως που όλα τα σαρώνει, εσύ είσαι αέρας δυνατός που πλήθη ξεσηκώνει :)

aeroxeimarros είπε...

Το πιο ποιητικό αλλά και αληθινό σχόλιο που γράφτηκε για το μπλογκ μου, φυσικά από την Εύα! :)