Παρασκευή 31 Ιουλίου 2009

Σαν σήμερα...

Ρήση του Βούδα «κάθε ζωή είναι πόνος». Αναρωτιέμαι αν είναι όντως έτσι η πραγματικότητα. Δεν αγνοώ ότι υπάρχουν και διαστήματα χαράς και ευτυχίας, αλίμονο, απλά νομίζω ότι η ρήση έχει ουσιαστικό νόημα, αποδίδει την πραγματικότητα στο μεγαλείο της.
Η ζωή είναι ωραία υπό την προϋπόθεση ότι φέρει τον πόνο και τη δυστυχία. Είναι το αντίτιμο του είναι που μας περιβάλλει!

Όλοι αναζητούμε όμως λίγη έστω χαρά, ευτυχία, χαλάρωση. Ειδικά, το καλοκαίρι, ανυπομονούμε να έρθει ούτως ώστε να ξεφύγουμε από την καθημερινή ρουτίνα της ζωής μας, να χαλαρώσουμε, να διασκεδάσουμε, να ζήσουμε κάπως διαφορετικά….

Έτσι ακριβώς ξεκίνησε και το περσινό καλοκαίρι για μένα! Επιτέλους, θα είχα την ευκαιρία να χαλαρώσω και να διασκεδάσω μετά από την επίπονη εξεταστική περίοδο! Μόνο που η πραγματικότητα κατά κανόνα δεν ανταποκρίνεται στις επιθυμίες μας, σπάνια γι αυτό υπάρχει και η έννοια της «τύχης»! Αυτή έχει τον πρώτο λόγο.

Ομολογώ ότι ήταν κάπως περίεργο το περσινό καλοκαίρι. Κάτι δεν πήγαινε καλά, χωρίς όμως να φαίνεται έντονα, τουλάχιστον στην αρχή. Ένας από τους μικρούς μου αδερφούς(13 ετών) παρουσίαζε ασυνήθιστα συμπτώματα, που με τις μέρες γίνονταν πιο έντονα. Ανεξήγητη κόπωση, ήπιοι πόνοι στις κλειδώσεις, ανορεξία, έπινε υπερβολικές ποσότητες νερού, και σταδιακά έχανε κιλά!

Ανησυχία αλλά και ψυχραιμία αρχικά. Καμιά φορά, δε θέλεις να δεις την πραγματικότητα, κάνεις τα στραβά μάτια. «Θα περάσει, της εφηβείας μάλλον είναι»….
Καθώς περνούσαν οι μέρες η ανησυχία μετατράπηκε σε φόβο, το παιδί ήταν πλέον εμφανώς από κάτι εξαντλημένο χωρίς λόγο…(ο ίδιος το αρνιόταν).

Εξέταση αίματος. Η σωστή κίνηση την κατάλληλη στιγμή, από τη Μάνα μου.

31 Ιουλίου 2008, απόγευμα Πέμπτης. Τα αποτελέσματα των εξετάσεων δείχνουν ότι ο αδερφός μου έχει υπερβολικές τιμές σακχάρου! Ο Μικροβιολόγος μας συνέστησε να τον μεταφέρουμε άμεσα σε Νοσοκομείο…..

Παγώσαμε όλοι εκείνη τη στιγμή. Τελείως ξαφνικό, αναπάντεχο. Ο αδερφός μου πάσχει από σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1, που σημαίνει ότι το παιδί θα βρίσκεται πλέον σε απόλυτη εξάρτηση για τη διατήρηση και της ίδιας της ζωής του στην χορήγηση ινσουλίνης εφ’ όρου ζωής!

Δύσκολο να περιγράψω τα συναισθήματα μου. Με κυρίευσαν ταυτόχρονα αμηχανία, έκπληξη, θλίψη, στεναχώρια, άγχος αλλά και μία μικρή ευχαρίστηση(κάτι σαν παρηγοριά) για το γεγονός ότι προλάβαμε τα χειρότερα, καθώς η έγκαιρη διάγνωση είναι κρίσιμη για τη ζωή του πάσχοντα!
Δεν κοιμήθηκα επί 4 ημέρες. Ούτε έκλαψα. Ήμουν ανέκφραστος. Η σιωπή με διακατείχε πλήρως.

Έρχομαι όμως στην ουσία του άρθρου: Ήμουν ήδη Άθεος(τουλάχιστον, γλύτωσε το βρίσιμο σε αντίθετη περίπτωση :P). Το γνώριζαν οι γύρω μου!
Το πρώτο μέλημα της οικογενείας μου ήταν να μάθουμε περί της ασθένειας όσα περισσότερα μπορούμε, από τους ειδικούς Ιατρούς, στο Νοσοκομείο. Αυτό τίποτε άλλο.

Γυρνάω από το Νοσοκομείο, (οι γονείς μου φυσικά είχαν μείνει μαζί με τον αδερφό μου στο Νοσοκομείο) στο σπίτι, μαζί με τη Γιαγιά μου. Δεν άργησαν οι μπηχτές περί της αθεΐας μου να σπάσουν τη σιωπή.

Η Γιαγιά μουρμούρισε: «Τιμωρία του Θεού, μάθημα σου έδωσε , όπως και σε όλους μας… .Γλιτώσαμε τα χειρότερα τουλάχιστον»

Δεν μίλησα. Δεν είχα όρεξη….

Η Γιαγιά μου προφανώς μιλούσε για τον Θεό Πατέρα Ημών της Ορθοδοξίας. Ξέχασε όμως, να μου πει για μία άλλη ιδιότητα που του αποδίδεται. Ότι συγχωρεί τα πάντα και είναι δίκαιος. Δηλαδή, εάν πήγαινα να εξομολογηθώ και να ανάψω ένα κερί, θα αναιρούσε την «τιμωρία» του;; Πολύ Αμφιβάλλω.

Αργά τη νύχτα, αναλογίζομαι τα «παιδιά» του Θεού, την ανθρωπότητα. Κυριαρχεί το μίσος, ο πόνος, η δυστυχία, η φρικαλεότητα, υπερβολικό κακό, απέραντη αδικία και λίγη ευτυχία.

Κοινοτοπία του κακού σπανιότητα του Καλού!! Πως τα κατάφερε έτσι ο Πανάγαθος;

«Υπαίτιοι για όλα αυτά είναι οι άνθρωποι» διατείνονται οι Θεολόγοι.

Ποιος όμως -υποτίθεται- δημιούργησε τον άνθρωπο; Ένας τέλειος που συναίνεσε να φτιάξει ατελή όντα; Κι αν είναι έτσι, γιατί δεν πέτυχε καλύτερη έστω αναλογία μεταξύ καλού και κακού;;


Και όλα τα δεινά που ταλανίζουν την ανθρωπότητα χωρίς να ευθύνεται εκείνη στο ελάχιστο; Παιδιά που πεθαίνουν από αρρώστιες, από την πείνα, άνθρωποι προσβάλλονται από τον καρκίνο, το Aids, και τόσες άλλες αρρώστιες; Προς τι αυτή η δυστυχία;

Ως γνωστόν, ο Θεός κατά τους Θεολόγους, είναι πανταχού παρών. Ας το δεχτώ, αξιωματικά έστω για μία στιγμή, γράφοντας το εν λόγω κείμενο… Πανταχού παρόν επίσης είναι και το κακό στον κόσμο, και μάλιστα με αποδείξεις, με γεγονότα. Μάλλον, απογυμνώθηκε από την παντοδυναμία του ο «Πατέρας» της ανθρωπότητας, άρα δεν είναι Θεός. Κακός, είναι!

Υπάρχει τόσο κακό, άδικο, φρίκη, και μάλιστα σε πολύ μεγάλο βαθμό, που καθιστά ασύμβατη την έννοια ενός Τέλειου και Πανάγαθου δημιουργού!

Παραθέτω ένα εξαιρετικό ποίημα του Λουκρήτιου:

«Η Ζωή είναι πολύ δύσκολη, η ανθρωπότητα πολύ αδύναμη, η εργασία πολύ εξαντλητική, οι ηδονές πολύ μάταιες ή σπάνιες, ο πόνος πολύ συχνός και πολύ φρικτός, η τύχη πολύ άδικη ή πολύ τυφλή για να πιστεύουμε ότι ένας τόσο ατελής κόσμος έχει Θεϊκή προέλευση»

Δεν αντιλέγω, πλέον συνηθίσαμε την ασθένεια του μικρού και επιστρέψαμε στους φυσιολογικούς ρυθμούς της ζωής μας. Αλλά το περσινό καλοκαίρι θα μείνει χαραγμένο για πάντα στη μνήμη μου.

Τελικό, προσωπικό συμπέρασμα: Διαβάζουμε στη Γένεση: «Και είπεν ο Θεός ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών και καθ’ ομοίωσιν»

Εδώ πρόκειται για σφάλμα. Ας ζητήσει συγγνώμη κάποιος εκ μέρους του. Εξάλλου, πίθηκος ήταν, δεν είχε και μεγάλη ευφυΐα αλλά καλή η προσπάθεια….

Αλλάζω κλίμα και αφιερώνω σε όλα τα παιδιά του κόσμου ένα Ελληνικό Τραγούδι, του Στ. Καζαντζίδη το οποίο αξίζει να ακούσετε όσοι δεν το ξέρετε...

Για τα Παιδιά