Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009

Κριτική σχολικού βιβλίου(Μέρος 1ο)

Όπως έλεγε και ο Σοπενάουερ : «Η δυνατότητα για πίστη είναι ισχυρότερη στην παιδική ηλικία. Γι αυτό και οι Θρησκείες καταβάλλουν μεγάλη προσπάθεια πριν από οτιδήποτε άλλο στο να περιλάβουν στην κυριότητα τους αυτές τις τρυφερές ηλικίες»

Μία από τις συνιστώσες αυτής της προσπάθειας σαφώς και αποτελεί το σχολείο μέσω των βιβλίων των θρησκευτικών, τα οποία έχουν ως κύριο στόχο να προσηλυτίσουν τους μαθητές και σε καμία περίπτωση απλά να τους ενημερώσουν για τις Θρησκείες και την ιστορία τους ανά τον κόσμο!

Είναι γεγονός πως όταν ένα βιβλίο διαπνέεται από το δόγμα και την παράδοση μίας Θρησκείας(εν προκειμένω της Ορθοδοξίας) δεν είναι σε θέση να παρουσιάσει τις υπόλοιπες Θρησκείες αντικειμενικά και αμερόληπτα αλλά θα διαστρεβλώσει ή θα καταδικάσει τις υπόλοιπες που αμφισβητούν την κύρια δογματική «αλήθεια» της!

Το θέμα δεν το πηγαίνω εγώ αλλά πάει από μόνο του και δεν είναι άλλο από την ενστάλαξη του μίσους στα παιδικά μυαλά έναντι άλλων θρησκειών, έστω και με έμμεσο τρόπο! Όποιος διαφωνεί δεν έχει παρά να διαβάσει μερικά μαθήματα που παραδίδονται στους μαθητές και τους ενημερώνουν επί παραδείγματι για τις αιρέσεις! Είναι προφανές ότι ο στόχος των βιβλίων δεν είναι η ενημέρωση των μαθητών αλλά η υποστήριξη της Ορθοδοξίας έναντι των «παραπληροφορημένων».

Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, ένα τρανό παράδειγμα μίας τέτοιας αντιμετώπισης των αιρέσεων βρίσκουμε στο βιβλίο Θρησκευτικών της Γ’ Γυμνασίου! Μόνο από τον τίτλο του μαθήματος κατανοεί ο καθένας τους προσανατολισμούς της συγγραφικής ομάδας καθώς γράφει «Αιρέσεις: Εσωτερική πληγή της Εκκλησίας» (σελ 53)!

Ας κάνω μία μικρή παρένθεση για να αναφερθώ στις δικές μου σχολικές εμπειρίες περί του θέματος, όπου στο Γυμνάσιο αλλά και στο Λύκειο έτυχε να έχω συμμαθητές που ανήκαν στην Θρησκευτική κοινότητα των «Μαρτύρων του Ιεχωβά»!
Δεν γνωρίζω εάν ήταν τυχαίο και δεν παραβλέπω την κόσμια συμπεριφορά αρκετών μαθητών προς τους αλλόθρησκους, αλλά το γεγονός ότι οι περισσότεροι που τους γνώριζαν δεν συμπεριφέρονταν ευπρεπώς σε εκείνους, καταδεικνύει την λανθασμένη κατεύθυνση που έχει λάβει η ανατροφή μεγάλου μέρους του πληθυσμού που εκτός των γονέων οφείλεται εν πολλοίς στο σχολείο και εν γένει στην παιδεία, στην αναπαραγωγή των συντηρητικών προτύπων της κοινωνίας.

Επιστρέφω λοιπόν στο εν λόγω βιβλίο, στο οποίο μπορούμε να εντοπίσουμε τους λόγους που μερικοί μαθητές στρέφονται εναντίον των αιρετικών.
Το βιβλίο εξ αρχής αναλύει τα αίτια των αιρέσεων αποδίδοντας τα σε αρνητικά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσεως και συμπεριφοράς!

Αφού πρώτα δώσει τον ορισμό των αιρέσεων, αμέσως μας εξηγεί τα σημαντικότερα αίτια που οδηγούν τον άνθρωπο να αμφισβητήσει τις θεμελιώδεις «αλήθειες» της Ορθόδοξης πίστης!
Αυτά είναι ο εγωισμός, η αλαζονεία αλλά και η υπερτίμηση του ανθρώπου και της δυνατότητας του να αποκαλύψει την Θεία αλήθεια! Οι δογματικές αλήθειες δεν εκλογικεύονται όπως λέει χαρακτηριστικά ούτε απλοποιούνται(δεν είναι κλάσματα) ενώ πολλοί άνθρωποι σύμφωνα με το βιβλίο προσπαθούν να συλλάβουν την εξ αποκαλύψεως αλήθεια μόνο με τη λογική-με τι άλλο άραγε θα πρέπει να την συλλάβουμε; Και εν γένει οι αιρετικοί δε νομίζω να την συλλαμβάνουν μόνο με τη λογική αλλά το αντίθετο όπως και κάθε πιστός!!!!

Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας που οδηγεί πιθανώς στην αίρεση σύμφωνα με το βιβλίο είναι η ανάμειξη και συγχώνευση του Χριστιανισμού με αντιλήψεις και ήθη άλλων θρησκειών, λαών, κ.α. (Πως θα μπορούσε να αποφευχθεί αυτό, μπορείτε να μας πείτε;;;).

Ένα παιδί το οποίο έχει μάθει να πιστεύει με αφοσίωση την Ορθόδοξη διδασκαλία όταν διαβάσει τα αίτια των αιρέσεων, δεν θα θεωρήσει ότι κάθε αιρετικός είναι και εγωιστής και εν γένει φέρει όλα τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά τα οποία τον οδήγησαν στην αίρεση; Δεν θέλει ιδιαίτερη σκέψη το θέμα, είναι εύλογο ότι είναι μαύρη προπαγάνδα της Ορθοδοξίας κατά των διαφόρων αιρέσεων που ευνόητα δημιουργήθηκαν εφόσον κανείς δεν κατέχει την αλήθεια!
Τέλος, σπουδαία αναφορά γίνεται και στις επιπτώσεις των αιρέσεων κατά καιρούς στους κόλπους της (αθώας) Εκκλησίας όπως οι διχασμοί, οι συγκρούσεις και η διαίρεση του εκκλησιαστικού σώματος!

Νομίζω ότι θα ήταν πολύ πιο εποικοδομητικό να μάθουν οι μαθητές ότι δεν πρέπει να διχάζονται για Θρησκευτικά θέματα, τα οποία μόνο κακό –αποδεδειγμένως- έχουν προκαλέσει και ότι μεγαλύτερη σημασία αποκτά η ανεκτικότητα, η συνεργασία, η αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων και η αγάπη και όχι ο ανταγωνισμός για το ποιος κατέχει την πιο ορθή πίστη προς τον αιωνίως αόρατο «Θεό»!

Η ιστορία συνεχίζεται……