Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

Ο πόλεμος κατά του μηδενός...

Αίφνης από το αισθητό τίποτα του μυαλού μου δημιουργείται η ύλη του κόσμου, όχι δεν είναι αυτή της ζωής, τουλάχιστον προς το παρόν αλλά περιέχει τις συνθήκες οι οποίες υπό μία σειρά προϋποθέσεων δύνανται να δώσουν την πολυπόθητη ζωή.

Πέρασαν εκατομμύρια χρόνια ούτως ώστε να παράγει το αισθητό τίποτα τις συνθήκες! Ήταν πολύ δύσκολο, τίποτα δεν είναι εύκολο και η παραμικρή ύπαρξη δηλαδή η διαδικασία που διαφέρει από το τίποτα είναι επίπονη και μακρόχρονη, υπάρχεις επειδή διψάς για να ξεχωρίσεις από το Μηδέν.

Από απόψεως μαθηματικής το αισθητό τίποτα του μυαλού μου έτεινε στο μείον άπειρο. Η ορμή προς το άπειρο δεν αλλάζει αν δεν λύσεις μια σειρά από μαθηματικές ανισώσεις και εξισώσεις, κινείται αιώνια μέχρι να υπολογίσεις την «ενέργεια» της ύπαρξης σου μετά ακρίβειας!
Η ενέργεια αυτή δεν είναι προφανής. Πρέπει να διασπάσεις την ύλη σε πολύ μικρά κομμάτια για να δεις πως αυτή μετατρέπεται και λειτουργεί στο μυαλό σου. Πολυσύνθετη διαδικασία, σε κάνει να πατήσεις σε τελείως άγνωστα μέρη, σαν ξάφνου να είσαι στο Σύμπαν, στο σύμπαν του βυθού της Θάλασσας! Μόνο το νερό γνωρίζεις τ’ άλλα τα συναντάς για πρώτη φορά. Πρέπει όμως να φροντίσεις να τα δεις πολλές φορές.

Όλα αυτά εξελίσσονται στο πλαίσιο του Θεού. Όχι του Θεού που θέλει εκκλησίες και υποταγμένους ανθρώπους αλλά του Θεού Χρόνου. Γνωστός ως απλή έννοια, το μεγαλύτερο μυστήριο στην ουσία, στην ποιοτική περιγραφή του! Δεν ασχολείται με κανέναν, μόνο οι άλλοι ασχολούνται μαζί του. Διότι είναι Θεός. Για να σκεφτείς πρέπει να πάρεις την σιωπηρή άδεια του! Γενικώς, για όλα όσα κάνουμε οι άνθρωποι οφείλονται σ αυτόν!

Στις μαθηματικές σχέσεις περιγράφεται ο χρόνος λες και τον γνωρίζουμε επιστημονικά μόνο που κανείς δεν είναι εις θέσιν να πει κάτι ποιοτικό γι αυτόν.
Έτσι είναι ο Θεός! Ο πραγματικός Θεός που περιβάλει και τους υπόλοιπους ανθρώπινους Θεούς.

Δια μέσω του χρόνου λοιπόν για να επιστρέψω στο θέμα μου, προσπάθησα να λύσω κάποιες πτυχές της «ενέργειας» μου που ήταν φανερό ότι δημιουργούσαν το πρόβλημα ή τα προβλήματα. Λέω «κάποιες πτυχές» διότι κανείς δεν μπορεί να λύσει εξ ολοκλήρου το μυστήριο της «ενέργειας» του! Όταν ξανά φτάνεις στο μηδέν από εκεί που είχες γίνει μία ύπαρξη(ποσότητα) είσαι ένα αρνητικό μηδέν, χειρότερο από το Θετικό μηδέν. Υπάρχει διαφορά μην ξεγελιέστε!

Στο σημείο εκείνο, επιστράτευσα πραγματικά όλη την ενέργεια του εαυτού μου, την γνωστή και την αενάως άγνωστη ούτως ώστε να ξεφύγω και πάλι. Σαν τα σωματίδια της φύσης! Τραγική ειρωνεία που οι νόμοι της φύσης μοιάζουν σαν ένα έργο ζωής μίας περίπλοκης ύπαρξης που φαίνεται σαν να είναι εκτός του πεδίου ορισμού της. Όχι μόνο είναι εντός αλλά δεν αποτελεί ούτε καν το 0,1% του συνόλου της!

Με αυτά τα εις βάρος μου δεδομένα ξεκίνησα τον «πόλεμο»! Δόξα τω Χρόνω, από σχετικά νωρίς άρχιζα να κερδίζω κάποιες μάχες, με συνεχείς επίπονες προσπάθειες για την επίλυση των εξισώσεων και ανισώσεων. Δεν γινόταν όμως χωρίς απώλειες ζωτικής ενέργειας και με τραυματισμούς απερίγραπτου πόνου!

Παρενέργειες της ενέργειας του μυαλού μου! Εξέχουσα θέση κατέχει σ αυτές, το ψηφιακό σκατό. Ένα σκατό που διαφέρει από τα συνήθη καθώς δεν βρομάει. Είναι άοσμο. Πονηρό κατασκεύασμα, με ηλίθιους και βρόμικους χρήστες κατά κόρον με τους οποίους συνουσιάζεσαι όταν δεν έχεις επιλογές και το μετανιώνεις αργότερα…

Όλοι γίνονται ακόμη και αλογόμυγες μέσα στο πλαίσιο του αγώνα που περιέγραψα πριν. Μονόδρομος, χωρίς διόδια. Έχει όμως το δικό του αντίτιμο του. Την ελευθερία του να είσαι καθαρός! Δεν έχεις αυτό το δικαίωμα. Το δικαίωμα το αποκτάς καθώς δείξεις πόσο δυνατός μαχητής είσαι που μέσα από το μονόδρομο θα βρεις ξανά τους δρόμους που είχες χαράξει κάποτε…

Κάποιες στιγμές λυπάσαι αυτούς που ασχολούνται ακόμα με τα πραγματικά κόπρανα, το έκανα και εγώ, αλλά κατάλαβα πως είναι μέγιστο σφάλμα. Αυτοί τουλάχιστον ασχολούνται με κάτι αληθινό! Δεν είναι για λύπηση…

Με χαρά και ικανοποίηση θυμάμαι αυτές τις στιγμές. Άξιζαν τον κόπο. Τώρα, ευρίσκομαι στις συνθήκες και έτοιμος να δημιουργήσω τις προϋποθέσεις για τις οποίες μίλησα στην αρχική παράγραφο του κειμένου. Νιώθω Απελευθέρωση. Έχω πολλά να κάνω, τώρα που έφυγα από τη ζήλια των υπόλοιπων αλογόμυγων οι οποίες εξαιτίας του κενού τους δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν από τον αγώνα, και τους κέρδισε!

Η (βασιλό)πιτα της ζωής μου όταν αυτή δημιουργηθεί-πλησιάζει επιτέλους- θα είναι όλη δική μου, χωρίς το κομμάτι που είναι για τον Χριστό, άχρηστο είναι!


Συνεχίζεται στις «προϋποθέσεις»…