Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

Ο θεός είτε αγάπη είναι είτε μίσος, κάποιες φορές αφαιρεί ζωές!

Πρόσφατα το ιστολόγιο αθεΐα δέχτηκε ένα ηλεκτρονικό μήνυμα στο οποίο κατακρινόταν ο τρόπος αλλά και το ύφος γραφής διαφόρων συγγραφέων. Προσχηματικά βέβαια, διότι ο ουσιαστικός λόγος του μηνύματος ήταν η επίκριση των αθεϊστικών ιδεών και θεώρησης του κόσμου. Η χαρακτηριστική φράση, το ίδιον του μηνύματος αυτού ήταν «Ο θεός είναι αγάπη». Συνέπεια της φράσης αυτής ήταν να απαντηθεί δημόσια από διάφορους συγγραφείς του εν λόγω ιστολογίου ώστε να παρατεθεί ο αντίλογος σε φράσεις ουτοπικές και τελείως φιλοσοφικές. Εκεί άνοιξε ολόκληρη συζήτηση στην οποία συμμετείχα ελάχιστα, γράφοντας αρχικά ένα αλληγορικό σχόλιο στο οποίο «έπαιξα» με τη λέξη Θεός για να καταδείξω τη δυσκολία του καθορισμού αυτής της περίπλοκης έννοιας. Τι είναι για μένα ο Θεός, δεν έχει σημασία καμία. Η συζήτηση μίας τέτοιας φράσης προϋποθέτει αυστηρά τον καθορισμό της λέξης Θεός. Πριν από οτιδήποτε άλλο οι συνομιλούντες θα πρέπει να το έχουν ξεκαθαρίσει εξ αρχής για το τι εννοούν όταν μιλάνε για τον Θεό. Δεν μπορεί ο Θεός να είναι τα πάντα, ακόμα και ανθρώπινα συναισθήματα! Ειδάλλως ο διάλογος δεν έχει κανένα νόημα. Ο Θεός πρέπει να ορίζεται βάσει της συμβατικής έννοιας που έχει σε ολόκληρη τη δύση, ένα καθαρά θρησκευτικό ορισμό που μπορεί να κατανοηθεί απ όλους(ο ορισμός όχι ο Θεός). Στόχος μου δεν είναι να παραθέσω αυτό τον ορισμό θεωρώ πως είναι σε όλους μας γνωστός.

Ο Θεός λοιπόν είναι αγάπη, ή δεν είναι; Σας είπα, αναλόγως τον ορισμό του θεού. Αν είναι ο άνθρωπος που αγαπάς, Θεός τότε μπορεί να είναι και αγάπη πέρα απ όλα τα άλλα. Αν είναι θρησκευτικός ο ορισμός του, μπορεί να είναι μία ιδεατή αγάπη αλλά μπορεί να είναι και οτιδήποτε άλλο εκτός από αγάπη. Μπερδεύτηκα, και δεν το είχα ως στόχο αυτό. Τι περίπλοκες φιλοσοφικές σκέψεις, σε ένα θεωρητικό θέμα. Ο στόχος του άρθρου μου δεν είναι να υπεισέλθω σε πολύπλοκες έννοιες και φιλοσοφικές-θεωρητικές σκέψεις, άνευ σημασίας. Πιστεύω πως ένα θέμα όπως αυτό, ειδικά όταν περιλαμβάνει τη λέξη Θεός άπτεται με την πράξη, με την πραγματικότητα και πάντα πρέπει εκτός από τη θεωρητική διάσταση του θέματος, να το προσεγγίζουμε υποχρεωτικά και από την πρακτική του πλευρά, διότι επηρεάζει την ίδια τη ζωή, την κοινωνία μας.

Αφορμή για να γράψω το συγκεκριμένο άρθρο στάθηκε μία ταινία ονόματι «end of the line». Η υπόθεση του έργου αν και φαινομενικά άσχετη με το θέμα μας απεδείχθη σχετική και μάλιστα δια μέσου αυτής ανακύπτουν διάφοροι προβληματισμοί και ίσως η καλύτερη απάντηση προς της φράση « Ο θεός είναι αγάπη». Η ταινία έχει να κάνει με αποκρουστικά εγκλήματα που πράττονται στο Μετρό μίας μεγαλούπολης. Μυστήρια γεγονότα με τα οποία θα βρεθεί αντιμέτωπη και η πρωταγωνίστρια του έργου μαζί με διάφορους συμπρωταγωνιστές.

Ας περιγράψω συνοπτικά βέβαια μία σκηνή της ταινίας: Η πρωταγωνίστρια περιμένει μία νύχτα στη στάση το μετρό. Είναι μόνη της, και μόνο ένας νεαρός λίγο πιο μακριά βρίσκεται εκεί, διαβάζοντας ένα βιβλίο. Αίφνης, κάποιος άλλος που φαίνεται να μην στέκει καλά αρχίζει να παρενοχλεί την γυναίκα αναγκάζοντας τον νεαρό με το βιβλίο να παρέμβει και να την ξεμπλέξει εν τέλει από την παρενόχληση. Όταν έφτασε το μετρό μπήκαν και οι τρεις σε διαφορετικά βαγόνια ο καθένας τους και ξεκίνησαν όπως κάθε φορά τη διαδρομή για τον προορισμό τους. Στα μέσα της διαδρομής αυτής ξαφνικά κάποιος πάτησε το κουμπί εκτάκτου ανάγκης και σταμάτησε το όχημα. Ότι συνέβη στο έργο, συνέβη ακριβώς εκεί μέσα στο τούνελ.

Όπως σας είπα δεν έχω σκοπό να μπω σε λεπτομέρειες του έργου αλλά έρχομαι στην ουσία. Εντός του οχήματος εκτός από κάποιους «κανονικούς» επιβάτες υπήρχαν και κάποιοι μίας θρησκευτικής χριστιανικής αιρέσεως «Η φωνή της ελπίδας» με εμμονή στην αποκάλυψη του Ιωάννη και τον ερχομό του αντίχριστου. Ο λόγος λοιπόν που σταμάτησαν το όχημα ήταν επειδή όλοι αυτοί δέχτηκαν μήνυμα ταυτόχρονα από τον άρχοντα της πίστης τους, τον σεβασμιότατο τους ότι ήρθε ο καιρός της αποκάλυψης, οι σάλπιγγες ανοίγουν και ο κόσμος παλεύει για τη σωτηρία της ψυχής του! Για να μην τα πολυλογώ, οι ανήκοντες στη θρησκεία αυτή άρχιζαν να κατακρεουργούν όποιον έβρισκαν στο διάβα τους μέσα και εκτός του οχήματος με φονικό όπλο έναν αιχμηρό σταυρό του Ιησού που ήταν και μαχαίρι ταυτόχρονα. Όλοι αυτοί ήσαν παρθένοι και δεν είχαν "μολυνθεί" από το σεξ! Εξ ου και οι παρθένοι που θα σωθούν κατά τον Ιωάννη!

Τα φρικιαστικά τους εγκλήματα τα δικαιολογούσαν για έναν και μόνο λόγο: Ότι πρέπει να σωθούν οι μολυσμένοι άνθρωποι αφαιρώντας τους τη ζωή ώστε να τους συγχωρέσει ο Θεός, την ψυχή των βέβαια. Το σύνθημα των πράξεων αυτών ήταν η ελπίδα είναι Θεός και ο Θεός είναι αγάπη!

Εξαιρετικό το νόημα του έργου, πέρα από τις υπερβολές που πάντα περιέχουν τέτοια έργα. Οι πιστοί αυτοί δολοφονούσαν από αγάπη! Ήθελαν τη σωτηρία των «μολυσμένων» ανθρώπων. Ο θεός είναι αγάπη και δεν πάτε να πεθάνετε όλοι; Σημασία έχει ο παράδεισος, η μετέπειτα μεταφυσική ζωή, όχι η τωρινή γι αυτό και ο Θεός είναι αγάπη, στον κόσμο του αοράτου. Στο όνομα μίας φαινομενικά αθώας φράσης μπορούν να γίνουν τα φρικιαστικότερα εγκλήματα! Πράγμα, πολύ σοβαρό για να αποδέχεσαι τέτοιες έννοιες χωρίς να τις επικρίνεις αυστηρά. Η πραγματικότητα είναι σκληρή, ειδικά όταν υπάρχει η ελπίδα μίας άλλης ζωής μέσω της αποκάλυψης του Ιωάννη, ένα από τα πιο αποκρουστικά βιβλία που γράφτηκαν όταν αυτά διαβάζονται κατά γράμμα. Ο χειρότερος των φανατισμών είναι ο θρησκευτικός μία πέρα για πέρα αληθινή θέση. Αν ο θεός είναι αγάπη, τότε έφτιαξε έναν άνθρωπο με τεράστιο μίσος! Από πού εκπηγάζει τέτοιο μίσος από την αγάπη; Ο Θεός εκκενώθηκε κατά τη δημιουργία και αποδέχτηκε την κατωτερότητα των πλασμάτων που έφτιαξε;

Όπως και να έχει η ουσία βρίσκεται στη φράση ο Θεός είναι αγάπη. Τα εγκλήματα δεν αναιρούν τη φράση αυτή διόλου! Εφόσον υπάρχει μετά θάνατον ζωή και οι άνθρωποι έχουν μολυνθεί από το σεξ, όσοι δεν μολύνθηκαν στο όνομα της αγάπης για τον πλησίον τους πρέπει να τους αφαιρέσουν τη ζωή για να σώσουν τις ψυχές τους, τουλάχιστον!! Τι ευγενικό εκ μέρους τους! Όχι, προτιμώ τη ζωή μου ως έχει, αν ο Θεός είναι αγάπη ποσώς με ενδιαφέρει, κανείς δεν έχει το δικαίωμα στο όνομα αυτής της αγάπης να καθορίσει τη ζωή και το θάνατο του άλλου, αδιαπραγμάτευτο αυτό.