Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

Η δίνη της ψυχής μου!

Μία στιγμή παρόρμησης μπορεί να αποτελέσει την αιτία μίας κρίσης ψυχικής φύσεως. Η ψυχική άβυσσος δεν υπολογίζει τίποτα, ούτε καν τον εαυτό σου. Έχει τους δικούς της κανόνες και λειτουργεί μόνο με αυτούς. Οι στιγμές σ αυτήν –δεν είναι σε όλους η ψυχή μία άβυσσος για καλή τους τύχη ή τουλάχιστον δεν είναι όσο σε άλλους- αποτελούν βόμβες έτοιμες να εκραγούν. Μιλάς με άλλους ανθρώπους και ανά πάσα στιγμή είναι δυνατόν να κινηθείς προς μία παρόρμηση που προέρχεται από τους απαράλλαχτους νόμους της ψυχικής κατάστασης. Εκεί είναι που αποδεικνύεται το ίδιον της καταστροφής σου. Με το να συμπεριφερθείς με τους νόμους του άλλου εαυτού σου, ότι χειρότερο! Μία ανεξέλεγκτη συμπεριφορά που πολλές φορές σε οδηγεί σε πλήρη αμηχανία ως προς τους άλλους ανθρώπους αλλά και ιδίως ως προς εσένα τον ίδιο.

Όχι ότι οι άλλοι είναι άμοιροι ευθυνών. Ευθύνονται στον βαθμό της άγνοιας τους αλλά και στο ότι εσύ τους δίνεις το δικαίωμα να προσπαθούν να εκμεταλλευτούν αυτή σου την κατάσταση για να δικαιωθούν, ακόμα και σε ένα φαινομενικά ασήμαντο θέμα γι αυτούς. Δεν μπορείς να νιώσεις τον άλλον, ειδικά μέσω ιντερνετ. Η διαδικτυακή επικοινωνία κρύβει πάντα τεράστιους κινδύνους για τους ψυχικά ευαίσθητους ανθρώπους. Επιβαρύνει όλα τα μειονεκτήματα μίας συζήτησης, τα εν δυνάμει μειονεκτήματα.

Κατρακυλώ στα βάθη αυτής της ψυχικής αβύσσου και ούτε καν το καταλαβαίνω. Στο χάος αυτό δεν μπορείς να ανασυνταχθείς, εκτός κι αν υπάρχει μία κρυφή διέξοδος μέσα στην δίνη της ψυχής σου. Ευελπιστώ.