Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009

Η θρησκεία και η πραγματική της δύναμη!

απρόσμενα ισχυρή σύγκρουση θερμών με ψυχρές άεριες μάζες:

Ένα κλασικό επιχείρημα που παρατίθεται από τους θρήσκους στο θέμα της απόδειξης ότι ο Θεός υπάρχει είναι το ότι σε όλους τους πολιτισμούς ανά την ανθρώπινη ιστορία αναπτύχθηκε η θρησκευτική πίστη και πρακτική. Αναμφισβήτητα είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο όλων των εποχών. Δεν ανακαλύφθηκε ποτέ πολιτισμός που να μην περιείχε μία μορφή θρησκευτικής λατρείας. Κατά τους ένθεους αυτό συνιστά απόδειξη μίας υπερφυσικής οντότητας που είναι πανταχού παρούσα και δια αυτού του λόγου η θρησκευτική πίστη ενυπάρχει σε όλους τους πολιτισμούς.

Πάνω σε αυτή την άποψη υποστηρίζονται και διάφορες άλλες θεωρίες όπως για παράδειγμα η καταστροφολογία και οι προφητείες για την συντέλεια του κόσμου, καθώς πρόσφατα μάλιστα είχα δεχτεί τα πυρά μίας αναγνώστριας επειδή αρνήθηκα να πιστέψω στις προφητείες των αρχαίων πολιτισμών, προφητείες που ομοιάζουν περιέργως και μυστηριωδώς, χωρίς οι πολιτισμοί από τους οποίους αναπτύχθηκαν να έχουν σχέση μεταξύ τους, έτσι κατά την αναγνώστρια αυτό αποτελεί έμπρακτη απόδειξη ότι ισχύουν τα όσα διαδίδονται για το 2012.

Επιχειρώ σ αυτό το άρθρο να προσδιορίσω τη φύση της ανθρώπινης σκέψης. Αν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να παραμερίσει έστω για λίγο τις καθημερινές αγωνίες της ζωής και να αναλογιστεί βαθύτερα τη θέση του μέσα στο σύμπαν τότε ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις βαθιές δομές της ύπαρξης μας. Διευκρινίζω σ αυτό το σημείο ότι το μοντέλο του Φρόυντ περί της ψυχικής λειτουργίας του ανθρώπου πρεσβεύει ότι οι σκέψεις το συναίσθημα ,και η συμπεριφορά ενός ατόμου γεννιούνται από δυνάμεις(μερικές εκ των οποίων είναι εντελώς ασυνείδητες) που βρίσκονται μέσα του σε σύγκρουση. Κατά συνέπεια η υπαρξιακή ψυχοθεραπευτική προσέγγιση, υποστηρίζει ότι η εσωτερική σύγκρουση που μας κυριεύει δεν προέρχεται μόνο από την πάλη μας με καταπιεσμένες ενστικτώδεις ορμές ή από διάφορες άλλες εμπειρίες αλλά και από την ίδια μας την συνάντηση με τα δεδομένα της ύπαρξης μας! Πάνω σ αυτό οικοδομείται ολόκληρος ο παγκόσμιος ανθρώπινος πολιτισμός πτυχές του οποίου αποτελεί και η Θρησκεία!

Κατά τον ψυχίατρο Irvin Yalom οι έσχατες έγνοιες των ανθρώπων είναι τέσσερις: ο θάνατος, η μοναξιά, η ελευθερία και η ανάγκη νοήματος. Ποιος άνθρωπος δεν έχει ζήσει πέρα από την χαρά της ζωής και την αρνητική, σκοτεινή της πλευρά; Όπως, τα γηρατειά, την αρρώστια, την εξαθλίωση, τη μοναξιά και τον θάνατο; Η απόγνωση είναι εγγενής στη ζωή μας και αυτό είναι κάτι που αποδεχόμαστε από πολύ νωρίς. Ορθώς λοιπόν προκύπτει το συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος σε κάθε εποχή και πολιτισμό υποχρεώθηκε να έρθει αντιμέτωπος με αυτές τις έσχατες έγνοιες που του προκαλούν το λεγόμενο υπαρξιακό άγχος, πράγμα που προσπάθησε να το αποβάλλει! Όπως σωστά επισημαίνει ο εν λόγω ψυχίατρος η θρησκεία ξεπροβάλλει ως θεμελιώδης προσπάθεια του ανθρώπινου γένους να καθησυχάσει το άγχος της ύπαρξης. Άρα το υπαρξιακό άγχος είναι πανανθρώπινο γι αυτό και η θρησκευτική πίστη εμφανίστηκε σε όλους τους πολιτισμούς! Ουσιαστικά εμείς οι άνθρωποι πλάθουμε θεούς για να ανακουφιζόμαστε.

Θεωρώ την Θρησκεία πολλή ισχυρή στο θέμα αυτό και ίσως γι αυτό να είναι απαραίτητη σε τόσους ανθρώπους. Παλαιότερα είχα υποστηρίξει την άποψη ότι η θρησκεία είναι ισχυρή επειδή καταφέρνει να ανακουφίσει ένα άτομο το οποίο χάνει κάποιο αγαπημένο του πρόσωπο. Το πιστεύω ακράδαντα αυτό παρόλο που είμαι άθεος και σε μένα προφανώς δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Αυτή μου η άποψη ενισχύεται ακριβώς από το γεγονός ότι η Θρησκεία κατασκευάστηκε από τα μυαλά των ανθρώπων για να ανακουφίσει το υπαρξιακό άγχος που είναι αδυσώπητο. Χαρακτηριστική η φράση μίας αναγνώστριας προς τον συγγραφέα Αντρέ Κοντ-Σπόνβιλ στο βιβλίο «Το πνεύμα του Αθεϊσμού» , «πιστεύω στον θεό διότι διαφορετικά τα πράγματα θα ήταν πολύ θλιβερά». Φυσικά δεν συνιστά επιχείρημα αυτό αλλά καταδεικνύει του λόγου το αληθές: Η θρησκεία έχει ψυχογενή αίτια και προέρχεται από την αναμέτρηση μας με τα δεδομένα της ύπαρξης. Δεν εμφανίζεται σε όλους διότι απλά δεν είναι καθήκον, δεν είναι αναγκαιότητα. Υπάρχουν άτομα που ζουν μια χαρά χωρίς θρησκεία ενώ άλλα δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτή.

Ο θάνατος αναμφισβήτητα είναι από τις πιο μοναχικές ανθρώπινες εμπειρίες και σ αυτό θα σταθώ ιδιαιτέρως. Η μοναξιά αποτελεί τον κυρίαρχο φόβο του ανθρώπου. Αυτή είναι που κάνει τον θάνατο τόσο τραγικό. Ερχόμαστε και φεύγουμε μόνοι μας και παρηγορούμαστε στην ιδέα ότι τουλάχιστον υπάρχουν και άλλοι που ευρίσκονται στην ίδια μοίρα με μας, γι αυτό και υπάρχουν οι ομαδικές ψυχοθεραπείες για τις ειδικές περιστάσεις όπως για καρκινοπαθείς στο τελικό στάδιο κ.α. Η μοναξιά είναι από τους μεγαλύτερους εχθρούς του ανθρώπινου γένους. Είναι μία απομόνωση υποχρεωτική για όλους ανεξαιρέτως και γίνεται ιδιαίτερα αισθητή μόλις ένα άτομο έρχεται σε επαφή με τον θάνατο.

Οι ψυχίατροι γίνονται μάρτυρες της κατάστασης αυτής όπως και οι ιερείς στα εξομολογητήρια τους που κάνουν ακριβώς την ίδια δουλεία υπό διαφορετικές οπτικές γωνίες. Οι άνθρωποι που πενθούν τον θάνατο του συντρόφου τους δείχνουν πολλές φορές μεγαλύτερη απόγνωση για το ότι διαρρήχτηκε ο σύνδεσμος με τον σύντροφό τους παρά για την ίδια την απώλεια. Είναι ξεκάθαρο ότι εμφανίζεται η λαχτάρα να παρακολουθούν και να γνωρίζουν οι σύντροφοι τη ζωή του καθενός μας. Οι χήροι και οι χήρες μιλούν για την οδύνη του να ζουν μία ζωή χωρίς να την παρατηρεί κανείς! Αποδεικνύεται μία από τις πιο τραγικές καταστάσεις της ζωής μας, όταν δεν υπάρχει έστω ένας που να παρακολουθεί και να παρατηρεί την ζωή μας. « Χρειάζεται κανείς δεκαετίες ωρίμασης για να γίνει ικανός να λειτουργεί χωρίς θεατές» μία εξαιρετική φράση από το μυθιστόρημα «Στο ντιβάνι».

Εδώ υπεισέρχεται η Θρησκεία, και καταλαμβάνει περίοπτη θέση στο να μην πέφτει κάποιος σε απελπισία. Η θρησκεία παρέχει ισχυρούς συνδέσμους. Ποιος μπορεί να αρνηθεί το γεγονός ότι μία θεότητα προσφέρει την απατηλή αίσθηση σε όσους την πιστεύουν ότι κάποιος ανώτατος χωρίς περιορισμούς και με όλο τον χρόνο στην διάθεση του παρατηρεί εξονυχιστικά όλες τις πράξεις ενός ατόμου! Είναι μοναδικό αυτό. Προσφέρει απίστευτη παρηγοριά να ξέρει κανείς ότι κάποιος άλλος σε παρατηρεί προσωπικά και μάλιστα σε υπόσχεται και ανάσταση νεκρών όπως και αιώνια βασιλεία. Εκεί ευρίσκεται η πραγματική δύναμη της θρησκείας.

«Να μην αφήσω τίποτα στον χάρο να μου πάρει μονάχα λίγα κόκκαλα»