Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011

Προς Αφροδίτη...



Με συγκινεί όταν μπαίνω στο μαύρο pc και έχω να γράψω κάτι για το μπλογκ. Πολλές φορές, δεν του δίνω τον χρόνο που του αξίζει. Αλλά δεν λυπάμαι κιόλας γι αυτό.  Υπάρχουν προτεραιότητες στην ζωή μας. Και πρέπει να τις κάνουμε αλλιώς θα μας φάει το πράσινο φίδι.

Φίδι που ζει στα δέντρα, στον τόπο των πρόγονών μας , καθώς προς τα εκεί μας γυρίζουν, αλλά με καπιταλιστική τεχνολογία, οπότε δεν θα μας πειράζει και τόσο. Αν ανανεώνεις το στατους στο facebook, υπάρχεις! Δεν είναι αυτό που λένε «δεν υπάρχεις». Όχι. Υπάρχεις και επικοινωνείς ώρες με τραγικές συνέπειες για την ανύπαρκτη ψυχική ισορροπία.
Αφήστε, (μεταφορικά) που όταν πας να γράψεις, να ανανεώσεις την "κατάσταση" σου στο facebook, για να επιδείξεις όπως είπα την ύπαρξή σου στους άλλους, διαπιστώνεις ότι η σκέψη σου ίσως ταξιδέψει σε δεκάδες προφίλ, δίνοντας έτσι το φιλί της ζωής! :P


Ζούμε δια βίου στον υπαρκτό σουρεαλισμό και ομολογώ ότι μας κάνει ευτυχισμένους.

Είναι τέχνη να το ξέρεις. Έστω και χωρίς νόημα, αφού η τέχνη δεν έχει νόημα όπως και η ζωή.(Το ήξερα, για σας το  λέω).
Ακολουθεί ένα συνονθύλευμα από εμπειρίες δικές μου, φίλων, άλλων ατόμων, και από Κατίνες εν δράσει!

Με συγχωρείτε για τις νοητικές ακροβασίες που κάνω και θα κάνω στο μέλλον, αλλά έτσι μεγαλώσαμε, κόλλησα από μικρός, σε περίεργα κείμενα που με σημάδεψαν στη ζωή. Δεν το χωρούσε το παιδικό μυαλουδάκι ότι ο μερικοί θεάνθρωποι σταυρώνονται χωρίς καμία εξήγηση, κάνουν θαύματα, ξεφτιλίζονται, ανασταίνονται και ανασταίνουν , και μένουν άγαμοι και ανέγγιχτοι! :/ Ήμουν πονηρός από την αρχή, παιδί θαύμα! :P